Brief van Els

Beste mensen,

Deze crisistijden vragen veel van iedereen, maar ik denk wel het meeste van onze kwetsbare doelgroep.

Als maatschappelijk werker richt ik me vooral op participatie en gezonde leefstijl. De mensen met wie ik werk hebben problemen op bijna alle leefgebieden naast veel chronische ziekten. En dan nu al die beperkingen vanwege de Corona. De mensen missen hun structuur, de beweeggroepen, ze zijn ontredderd en bang. Afgelopen vrijdag en zaterdag ben ik bij de meest kwetsbaren op huisbezoek geweest om de kaartjes Gezond Noord aan Boord uit te leggen.

Ik ben bij 10 mensen thuis geweest en wat heel erg opvalt is dat ze sowieso ontzettend blij zijn om weer iemand te spreken en heel veel te vragen en te vertellen hebben. Om alles Coronaproef te doen heb ik handschoenen, ontsmettingsdoekjes en ontsmettingsgel gekocht, (de monddoekjes komen morgen vanuit China)  én probeer ik afstand te houden.

Eerlijk gezegd lukt dat laatste niet altijd.

Een voorbeeld hiervan is onze Maria.

Maria is een dame met licht verstandelijke beperking, vanwege een val vroeger in Suriname heeft ze hersenletsel opgelopen.

Maria komt normaliter naar ons voor allerlei activiteiten die nu allemaal zijn weggevallen. Ze is bij mij aangemeld door haar huisarts omdat ze moet bewegen maar nergens aan kwam… Maria kan niet lezen en weet dus nergens de weg naartoe. Nadat ik een paar keer met haar naar onze locatie en naar het zwembad was gelopen wist ze de weg en miste ze geen enkele activiteit. Ze zat er al twee uur voordat het begon. Te stralen van blijdschap en voorpret. Nu zijn al die activiteiten weggevallen en ze weet zich geen raad.

Ze loopt nu maar extra rondjes door haar huis, ze mist de Zumba, het zwemmen en de loopgroep; ze weet dat ze moet blijven bewegen van de dokter en van Els maar ze mist ons zo en alle gezelligheid. Ze krijgt pijn in haar rug omdat ze nu veel op de bank zit. Ze slaapt slecht omdat ze zo piekert over dat beest.

“Els, wanneer is dat beest nu weg?”

Ze durft al weken vanwege dat beest niet naar buiten want dan pakt dat beest haar en gaat ze dood en krijgt ze een boete van de politie.

Ze ziet niemand meer, haar kinderen zetten de boodschappen op de stoep.

Het is zo moeilijk voor onze kwetsbare noorderlingen en ook heel moeilijk om iets te bedenken waar we nog wel even troost en verpozing mee mogen brengen. En deze klanten hebben ook geen smartphone dus ook geen Whatsapp

Dus ik ben zo blij dat ik met Gezond Noord aan Boord naar haar toe kan om haar elke week nieuwe kaartjes te brengen. Deze brengen weer structuur in haar dagen en zetten haar weer in beweging. Dit is duidelijk voor haar, ze kan zelf een volgorde aan brengen, ze ervaart weer regie over haar leven.

Zo zijn er nog heel veel Maria’s in Noord. Iedereen is direct enthousiast en binnen één dag hebben we al 50 belangstellenden. De huisartsen zijn enthousiast en hebben het binnen de HAGRO ( huisartsennetwerk) verspreid. Zij melden ook mensen aan over wie ze zich zorgen maken in deze tijd.

Ik voelde me zo met lege handen staan de afgelopen weken. Nu hebben we Gezond Noord aan Boord en kunnen we samen deze moeilijke periode overbruggen en ik zie het me daarna ook zeker nog gebruiken. Het zou mooi zijn als we dit als een olievlek over Noord kunnen uitrollen.

Vervolgens bracht ik een bezoek aan Fatima.

Fatima is een Marokkaanse dame van 46 jaar, zij is door de huisarts naar mij verwezen want “alles zit vast”. Ze heeft last van haar rug, haar knieën en heupen. Ze heeft morbide obesitas en is al jaren ernstig depressief, een paar jaar geleden is ze in haar wanhoop van de pont gesprongen. Ze is ontzettend eenzaam, geen vrienden of vriendinnen, familie in Marokko. Ze wordt begeleid door de GGZ maar sinds de lockdown heeft ze niemand meer gezien en wordt ze alleen af en toe gebeld en dan zegt ze dat alles goed gaat. Ze woont  boven een winkelcentrum en gaat alleen met de lift naar beneden om pizza, snoep en wat eten te kopen. Ze durft niet te gaan wandelen vanwege de Corona. Ze gaat al om 18.00 naar bed en blijft dan lang vanuit bed televisie kijken en wat spelen met haar telefoon. Ze spreekt moeizaam Nederlands en kan een heel klein beetje lezen. Ze had drie soorten chocolaatjes (voor mij?) gekocht. Ze verwelkomt me in de deur met een uitgestrekte hand. Op mijn weigering zegt ze: “Oh is dat nog steeds niet voorbij??”

We hebben samen naar de kaartjes gekeken en de tijd genomen om te bekijken welke kaartjes bij haar passen. Fruit lust ze niet maar heel soms eet ze een stukje sinaasappel, groente lust ze eigenlijk ook niet. Bij alles wat ze doet aan bewegen doen haar knieën pijn. Dokter zegt ik moet afvallen….

Koelkast staat vol met roomyoghurt, kippenpoten, Griekse yoghurt en chipolata roompudding. Ze zit in bewindvoering en krijgt leefgeld.

Ze wordt blij en enthousiast van de kaartjes, “die kaartjes en jij gaan me helpen om af te vallen!!”

We leggen de fruitkaartjes op drie dagen, dat wordt een sinaasappel eten en elke dag krijgt een beweegkaartje. We spreken af dat ze voortaan drie verdiepingen met de lift gaat en één verdieping de trap neemt, en dat ze elke dag even gaat wandelen. Ik ga een wandelmaatje voor haar zoeken maar ze begint morgen zelf al.

Ze kiest ook nog het kaartje slapen gaan en bedenkt zelf al dat ze beter in de woonkamer tv kan kijken en in bed proberen te slapen. Ze zal ook proberen om ‘s nachts niet meer op te gaan staan om warm te eten… Ze kan niet alles lezen op de plaatjes maar begrijpt de tekeningetjes en probeert zelf te bedenken wat ze nog meer kan doen. Een kennis bellen wil ze ook wel proberen en broccoli en bloemkool lust ze toch wel.

Zo maken we samen een schema voor haar. Volgende week ga ik samen met haar naar de supermarkt want ze ziet niet het verschil tussen magere en roomyoghurt, “ik kan het niet lezen” zegt ze. We gaan wat foto’s maken van gezonde producten zodat ze die kan herkennen. Ze zwaait me enthousiast uit, “nu ga ik afvallen hé Else”.